Alipin Ako!

What if, mahuli mo ang partner mo sa akto, na may ka-something something na iba? Sa place nya. Sa place mo. O sa place nyo as live in partner.

Mabilis siyang humabol sa akin palabas ng pinto. Hindi niya alintana ang hubad niyang katawan.

"Please! Mag usap tayo!", ang pakiusap niya sa akin. Pero hindi ko siya magawang tingnan. Sa galit. Sa inis. Sa pang iinsulto niya sa akin. Sa nakita ko. Sa nangyari. Sa lahat-lahat.

"Huwag kang umalis! Mag usap tayo!", ang muli niyang pakiusap.

Naupo ako sa isang silya. Parang namanhid yung buo kong katawan. Para akong nabingi. Napipi. Para akong lantang gulay sa mga sandaling iyun.

"Pagmeryendahin mo muna ang bisita mo! Baka nagutom sa ginawa nyo!", hindi ko na alam ang nasabi ko sa ilang minutong pananahimik.

"Nakaalis na siya!", ang sagot niya sa akin. Lumapit siya. Tumabi sa akin. May dalang basong tubig at gamot.
"Inumin mo ito! Para kumalma ka!", ang pag alok niya sa akin sa mga hawak niya. Gusto ko sanang tabigin, pero baka mabasag ang baso. Posible pang mabubog at may masugatan sa aming dalawa.

"Ano bang mali! May nagawa ba ako! Nagkulang ba ako!", doon ko na hindi naigilan hindi mapaluha. Yung emosyon ko, hindi ko alam kung galit, awa sa sarili o nanunumbat sa kanya.

"Ako ang may kasalanan!", ang pag ako nito sa isang bagay na ginawa nito.

"Bakit?", ang sunod kong tanong sa kanya. Blanko na ang paningin ko ng tingnan ko ang mukha niya. Nahaharangan ng mga luha sa patuloy na paglabas sa aking mga mata.

"I dont know why! Siguro dahil makati ako! Malandi! Naghahanap! Pero, hindi ibig sabihin nun na hindi ako kuntento sayo! Sa relasyon natin! Masaya ako sa ating dalawa!", ang pauna nitong paliwanag.

Natawa ako doon. Ang sarap niyang banatan, nasa akin ang pagkakataon. Pero, ayaw ko na magkasakitan kami. Sayang naman yung gwapo niyang mukha. Isa yun sa mga katangian meron siya kaya ko siya nagustuhan.

"Alam mo, hindi ko magawang magalit sayo ng pisikalan! Gusto kong paduguin yang mukha mo, pero baka masakit!", ang nasabi ko na lamang.

 Yung reaksyon ng mukha niya, hindi ko alam kung matatawa o mag aalala. Hindi dahil sa posibleng masira yung gwapo niyang mukha, kundi sa nararamdaman ko sa sandaling yun. Na nag aalangan na ipagpatuloy pa ba kung anong meron kami sa ngayon. Yung wala ng kasiguraduhan ang patutunguhan.

"Wag mo naman sana sabihin ang bagay na yun! Give me a 2nd chance!", ang pakiusap muli nito.

"Mahal na mahal kitang Mokong ka! Kahit na ginagago mo ako!", ang pasimple kong sumbat sa kanya. Napangiti siya doon.

"Ngayon lang ako nagkaroon ng boyfriend na ubod ng gwapo, mayaman, matalino, de kotse at gusto ng lahat agawin ka sa akin, wala nga akong laban sa iba! Sino ba naman ako para panghinayangan mo!", ang naluluha ko na namang sumbat sa kanya.

Hinawakan niya ang mga kamay ko. Hinaplos ang basa kong pisnge sa luha. Huminga siya ng malalim.

"Handa ako sa anumang galit mo, pero hindi ako kailanman naging handa kung makikipaghiwalay ka sa akin!", ang naluluha na rin nitong kumpisal sa akin.

"Sino naman nagsabi sayo na hihiwalayan kita?", ang mabilis kong tugon sa sinabi niya.

"Mahal kitang Mokong ka! Kahinaan ko ang mawala ka sa akin! Minsan mo ng ginawa, sana wag nang paulit ulit! Kasi, hindi biro yung sakit eh!", ang pag amin ko sa kanya sa nararamdaman ko.

"Alam kong galit ka! Pwede mo ako sabihan na bigyan ka ng panahon na mag isip!", ang sabi niya, pero alam ko na tutol siya doon. Sinabi niya lang yun para maniguro sa desisyon ko na huwag siyang hiwalayan.
Niyakap ko ang sarili ko.

Tama siya. Gusto ko ng panahon. Gusto ko mapag isa. Sadya nga kayang alipin ako ng sobra kong pagmamahal sa kanya?