Buong araw yata akong nagtext ng mga pasimpleng pagpapa-cute sa kanya, pero dedma talaga.
Matatapos nalang yung bisperas ng chinesse new year, wala pa rin siyang reply.
"Bakit ba kasi ako umaasa! Sino ba naman ako para bigyan niya ng panahon!"
Ang sermon ko sa aking sarili.
"Isa pa! May karelasyon na yung tao! Syempre, mas pag eeffortan niya yun kamustahin kesa sa akin!"
Ang dugtong ko pang sermon sa aking sarili. Pero yung mga mata ko, nakatutok sa lcd ng hawak kong cp.
Umaasa nga talaga ako na iilaw yun at magre register yung pangalan niya. Napabuntong hininga na lamang ako.
Matatapos na ang magdamag. Ilang oras nalang, chinesse new year na. Nakakatanggap naman ako ng mga text mula sa ibang kaibigan. Pero hindi yun ang hinihintay ko.
Gusto kong mainis sa sarili ko. Pinapaasa ko na naman ang sarili ko sa wala.
Nakaidlip na ako hanggang sa magising ako ng bandang 12:09AM. Bagong taon na nang mga intsik.
Kinuha ko ang cp ko sa aking tabi at ganun na lamang ang ngiti ko ng makita ang nag iisang text. Ang pangalan niya ang naroon.
Binasa ko ang text, ang haba. Nagpapaliwanag siya kung bakit siya hindi nakakapagtext.
Ano pa nga ba ang dahilan, busy sa kanyang negosyo na lumalawak na. Naisip ko, na 1 day, paano kung lalong lumaki ang espasyo ng negosyo nito at makasalamuha ng maraming tao, baka makalimutan na niya ako ng tuluyan.
Pero ano ba ang karapatan ko para mag demand sa kanya.
Binasa ko muli ang text message niya.
Talagang nagpapaliwanag ang bawat pangungusap na naroon. Yun nalang ang panghahawakan ko. Ang konting oras mula sa kanya.
No comments:
Post a Comment